Just another day at the job......

Zoals ik verteld had, zouden Esther en ik maandag gaan vliegen met de heli. Voor een "gamecount". Esther zou vroeg in de ochtend om 6 uur vertrekken en ik om 08.00 uur Esther vertrok idd 's ochtends, maar ik ben die dag uiteindelijk niet in de lucht in gegaan omdat de temperatuur heel snel opliep vandaag. In vroege ochtend was t al snel 35 graden en toen ze klaar waren met tellen, waren veel beestjes zich al onder bomen aan het verschuilen hetgeen het tellen zou bemoeilijken. Opnieuw  de lucht in gaan met een temperatuur van 40 graden was dan ook geen optie. Ik zou nu dan dinsdagochtend gaan, hé hardstikke mooi, we zijn al superblij dat we dit mee kunnen maken. Vervolgens even met Esther ontbeten en gesproken over haar vlucht. Esther gaf aan dat ze behoorlijk nauwkeurig te werk gingen. Wat er gebeurt is dat de piloot in een soort van secties over de farm vliegt, en dan tellen de voorste mensen in de heli de beestjes en dan degene achterin en dan kijk je of dit met elkaar overeenkomt. Vervolgens wordt er dan een balans opgemaakt. Dit maakt deel uit van het wildbeheer. Als er teveel beestjes van een bepaalde soort zijn, dan  worden deze verplaatst naar een andere farm of worden afgeschoten. Maar het mooie hier is dat het vlees dan altijd verwerkt wordt voor de farm. Esther ging die middag golfen en ik besloot om bij de lodge te blijven. Het was 's middags echt héél erg warm, dus ik heb bij zwembad gezeten en even aan mijn blog gewerkt en geskypt met mijn "Wanenonlie". Daarna ben ik naar binnen gevlucht omdat het zeker 45 graden was en je gewoon niet in de zon kon blijven zitten. Vervolgens het personeel maar een beetje van ' t werk gehouden. De meesten werken 1 maand en dan mogen zij een paar dagen naar huis. Een hele opgave als je thuis je hele familie, partner en kinderen hebt zitten. Maar de meeste geven aan dat het, ondanks dat het zwaar is, zij blij zijn dat hier mogen werken. Zo krijgen zij uniformen, huisvesting, eten, en 1x per maand transport naar huis. Zij kunnen dus vrijwel het gehele bedrag dat zij verdienen mee naar huis nemen. En dan is er ook nog de commitment. Zeker bij alle jongens van de farm. Zij zijn zo begaan met de beestjes, dat is meer een passie dan werk, moet denk ik ook wel als je voor zo'n leven kiest. En dan is er nog onze "Whoppy", op de farm staat hij bekend als " The man that never sleeps". Toen wij hier pas aankwamen en hij zijn kamer liet zien en het hok van " Gringo" viel het ons onmiddellijk op hoe schoon het was, je kon er letterlijk van de grond eten. Wat we ook heel grappig vonden, is dat "Gringo" zijn waterbak een champagnekoeler betrof, hij wordt dus echt behandeld als een royalty. Toen we dit later aan de manager Rianna vertelden en dat was meer in de trant van, iedereen is hier zo aardig en alles wordt zo netjes verzorgd, moest die toch wel even slikken. Ze zei: "Een champagnekoeler.....uhm....dat ga ik dan even uitzoeken want de champagnekoelers die we hier gebruiken zijn verzilverd en kosten een fortuin....wij balen, want wij hadden dit eigenlijk gezegd als compliment en nu leek het alsof wij onze "Whoppy "  verraden hadden........ " Whoppy" die altijd zegt:  "Ik ga pas slapen als al het werk gedaan is".  

Maar goed dinsdagochtend ging ik om 06.00 uur s'ochtends de lucht in samen met James, de helikopterpiloot. Wij moesten eerst naar een andere farm van Arnold vliegen en daar de farmmanager oppikken. Het was dinsdag erg fris 's ochtends en er stond een behoorlijke wind. Vanuit de lucht kon je pas echt zien hoe droog het overal was en hoe alle farmers echt hun uiterste best doen om hun beestjes in leven te houden. Overal is een enorm tekort aan water en eten. Nadat we "Bert" hadden opgehaald, begonnen met het tellen van het wild. Omdat het behoorlijk fris was en de zon zich nog niet had laten zien waren alle dieren heel goed zichtbaar. Het tellen ging daarom dus ook heel erg snel. In de helikopter was het ontzettend koud en de wind was zo sterk dat dat ik af en toe mijn ogen niet eens open houden, dus het was afzien, maar ik heb van elke minuut genoten. 

Nadat we terug kwamen op de farm, samen met Pieter eén van de farmmanagers, wezen kijken bij een project waar ze ze nu mee bezig zijn op de farm. Zij leggen waterleidingen en waterpompen aan, die water oppompen om op die manier het Bushveld van water te kunnen voorzien. Dit is niet om de beestjes van water te kunnen voorzien, want dat is er genoeg op de farm, maar om het Bushveld met een soort van sprinkler- systeem onder water te zetten, zodat het gras en de planten gewoon blijven groeien, ook als het extreem droog is. Je hoeft dan niet telkens de dieren bij te voeren. Bovendien houd je de natuurlijke habitat van de dieren zoveel mogelijk in stand, daar zij zelf op zoek moeten gaan naar eten en blijven grazen. Als zij namelijk gewend zijn om hun eten op één plek te krijgen, zullen zij dit namelijk niet meer doen. En dan zul je denken, maar ja, dat kost toch nogal wat,  maar dat valt dan eigenlijk weer mee. Want de hele aanleg van deze constuctie kost net zoveel als een maand bijvoeren...Men is hier dus echt aan het vooruitdenken. Waar op heel veel plaatsen men hier enkel leeft van dag tot dag. Vervolgens meegeholpen met dit project, door defect materiaal ging dit echt niet efficiënt en daar verbaas je je wel eens over. Maar ondertussen heb ik er wel van genoten, dat ik er even deel van uit mocht maken en heb ik met de jongens die daar aan het werk zijn zulke leuke gesprekken gevoerd en dat zijn dingen die vergeet je nooit meer en die neem je de rest van je leven mee en dat maakt deze reis zo bijzonder want we hebben al zulke mooie mensen mensen ontmoet!

Het mooie is dat ze ons hier echt overal bij betrekken en we hebben daardoor al veel gezien, zo mochten we ook mee de leeuwen voeren, gelukkig  hoefden we het vlees zelf niet voor te bereiden, want dit is vaak al enige tijd oud en je wil niet weten wat voor lucht hier vanaf komt, de stank is niet te harden, gisteren gingen we echter bijna letterlijk over onze nek en iedereen pakt dat hier ook maar vast met zijn blote handen, je wil je niet weten hoe vaak wij onze handen hier al gewassen hebben... Beter kun je dan zoals van de week toen ik in de lucht hing en Esther op pad was met "Whoppy" en een Impala aantroffen die vermoedelijk was gedood door een katachtige. Dan kun je die impala gewoon "vers" in zijn geheel in de kooi mikken. De leeuwen waren Esther zeer dankbaar voor het "Poijikie" dat zij voor hen had bereid. Ach elke dag hier is een avontuur en net als je denkt we hebben het wel gehad voor vandaag, blijkt bij het controleren van de elektrisch hekwerk bij de tijgers, dat er geen spanning meer op staat dus wij, samen met Martin (ook een van de farmmanagers, met het bakkie de kooi ingereden om zo het hek te gaan contoleren. De tijgers (mannetje en vrouwtje) hadden we met een stuk vlees even in een afzonderlijk hok neergezet, maar ook daar was de stroom er natuurlijk af. Martin gaf aan dat wij de tijgers goed in de gaten moesten houden. Ineens zien we dat het dat het mannetje zich groot maakt en zich door een opening aan de zijkant van het hek wringt. Dus wij keihard gillen: Martinnnnnnnnnn!!!! Je wil niet weten hoe snel wij met zijn drieën in het bakkie zaten en de ramen dicht hadden gedraaid. Nou en toen hadden we dus bijna een tijger in ons bakkie zitten, want achterin het bakkie stond de bak waar het vlees in had gezeten en dat rook meneer natuurlijk. Het was geweldig...maar hoe kwamen we er nu weer uit.... en alsof het allemaal nog niet genoeg was, brak mevrouw de tijger ook uit... Nou daar zaten we dan in het bakkie in de tijgerkooi, gelukkig verloren zij op een gegeven moment hun interesse en konden wij ons bakkie in een speciaal compartiment rijden en het hek sluiten. Toen we net buiten de kooi stonden kwam er een jeep aan met een aantal toeristen erin, dat was pas lachen geweest als die ons in die kooi had en zien staan, maar he...we hebben het wel weer ff meegemaakt, check!! (En voor de oplettende lezer, nee er zijn geen tijgers in Afrika, maar deze zijn overgenomen  van een andere farm.

We horen er ook helemaal bij, gisteren werden we uitgenodigd door Rianna (hoofdmanager) uitgenodigd om samen met de managers aan tafel te komen zitten om met hen de lunch te genieten...echt....een groter compliment bestaat er natuurlijk niet. 'S Avonds zouden wij met Rianna iets gaan drinken, daar hadden wij haar voor uitgenodigd, wat een bijzondere vrouw is dat. Ook hier hebben wij onder het genot van een Zuid-Afrikaans wijntje weer hele mooie gesprekken gehad....Shit wij gaan dit zo missen..... het is allemaal zo bijzonder... Zodadelijk vertrekken we hier en moeten we afscheid nemen,daar ben ik echt een ster in.......maar eerst hebben we ook nog een hele bijzondere ochtend, later hierover meer.